Spoken bestaan...

Na ons lang weekend in Leeds moest ik weer even acclimatiseren in Kingston upon Hull. Maar al snel zat ik weer in het normale ritme.

De laatste weken breng ik veel tijd door op de dagtherapie van het hospice. Ik heb door het onderzoek heel wat mensen leren kennen die wekelijks de dagtherapie bezoeken. Meestal ga ik even bij hen langs om te zien hoe het met ze gaat. Even gezellig kletsen!

Afgelopen dinsdag was dat ook het geval. Ik zat samen met wat verpleegkundigen in hun kamer te praten. In die periode ging verschillende keren het alarm op een van de toiletten af. Dit terwijl er niemand was. Tevens flikkerde het licht...
Het kon geen toeval zijn dat zowel de lamp als het alarm mankementen vertoonden. Al gauw werd de link gelegd met spoken. Die zouden volgens de dames veelvuldig aanwezig zijn in het hospice. Op zich kan ik me daar wel wat bij voorstellen. Heel wat mensen zijn hier overleden sinds de opening in de jaren tachtig. En toen kwamen de verhalen...

De leidinggevende van de dagtherapie zit regelmatig alleen in de art room. Het is meerdere keren voorgekomen dat ze op haar schouder geklopt werd door iemand. Echter, er was niemand. Tegenwoordig is ze het gewend en negeert ze het (dat zegt ze tenminste). Nou, ik ga dus niet meer alleen die kamer in!

Eén van de verpleegkundige vertelde dat tijdens nachtdiensten regelmatig deuren opengaan. Als je ze dicht doet en enkele minuten later weer terugkomt, staan ze weer open. Bovendien horen ze vaak het geluid van trommelende vingers op een tafel.
Ze vertelde ook dat er een mevrouw op de bedded unit was geweest die altijd chocolade at en in één bepaalde stoel zat. Nadat deze vrouw was overleden kon je telkens wanneer je in die stoel ging zitten chocolade ruiken. Als je opstond was de geur weg. Anderen die in de buurt van de stoel zaten, roken niets... Heel bizar allemaal.

Iedereen was het er echter over eens dat de spoken geen slechte dingen in petto hebben voor ons. Als ze iets wilden doen, hadden ze dat al lang gedaan! Gelukkig maar...

Het idee dat er vanalles rond zweeft dat onzichtbaar is voor mij en de anderen geeft me soms toch een ongemakkelijk gevoel.
Die dinsdagavond had ik toch wat moeite om slapen te gaan. Ik had continue het idee dat ogen op me gericht waren. Dat was natuurlijk allemaal inbeelding, maar ja...

Op donderdag ben ik met Leila en een paar van haar huisgenoten gaan eten in een van de pubs. Het was “2 for the price of 1”-avond. Dat hebben ze hier wel vaker. Aangezien door de week nauwelijks vlees eet, vond ik het tijd voor een flinke cheeseburger. Deze heeft ontzettend goed gesmaakt. Ook het toetje (dat ik samen met Leila gedeeld heb) ging er wel in. Het was heel gezellig met z’n vijven. We hebben heel wat videoclips geanalyseerd en over muziek gekletst.

Zaterdagavond ben ik met hetzelfde groepje naar de bioscoop geweest. “27 dresses” was de film die we graag wilden zien. Na een dag gestudeerd te hebben, was dit een fijne afwisseling. We hebben allemaal hartelijk kunnen lachen. Het is zeker een aanrader.

Voor de rest kan ik zeggen dat het weer hier niet veel soeps was. Ik heb meerdere malen mijn waterproofs moeten aanspreken. Zondag was het echter een prachtige lente dag. Het zonnetje straalde en de wolken waren hemelsblauw. Heerlijk gewoon. Ik heb er ontzettend van genoten!

De helft van mijn stage zit er nu al op. De tijd vliegt! Er moet echter nog heel veel gebeuren. Ik zal dus niet meer zo vaak op stap gaan. Dat vind ik wel jammer, maar het moet. Ik ben hier nu eenmaal voor mijn studie! Bovendien heb ik ook al heel veel gezien.
Een uitstapje staat in ieder geval wel vast. 15 april kom ik namelijk voor een paar daagjes naar het limburgse land. Daar verheug ik me wel op!

Misschien tot dan!!

Dieke poen

Nanda