Leeds; Live it, Love it!! (1)

Elke week ben ik zeker één avond bezig met het opschrijven van mijn belevenissen en het uitzoeken van foto’s. Het is een hele klus.
Soms heb ik de neiging om het uit te stellen, maar dat wordt mij niet altijd in dank afgenomen. Heel wat mensen zitten blijkbaar met veel spanning te wachten op een nieuw verhaal. Dat vind ik ontzettend leuk om te horen!
Ik zal dus maar snel beginnen…

In het hospice gaat alles zijn gangetje. Het onderzoek verloopt redelijk voorspoedig. Het aantal onderzochte patienten stijgt gestaag. Natuurlijk is er nog veel wat ik moet doen, maar daar heb ik ook nog tijd voor. Tot op heden is iedereen in ieder geval erg tevreden over mij en dat is erg fijn om te horen.

Afgelopen woensdag ging ik bij een patiente langs die onlangs is opgenomen in verband met pijn. Zij was waarschijnlijk een geschikte kandidaat voor mijn onderzoek. Van Emad, een van de artsen, had ik gehoord dat ze oordopjes droeg.
Toen ik bij haar op de kamer kwam lag ze te slapen. Om niet te hoeven schreeuwen en haar niet aan het schrikken te maken, liep ik naar haar bed. Ik legde mijn hand op die van haar. Daarop werd ze wakker en zette grote ogen op. Het eerste wat ze zei was: I’m not dead yet! Dat had ik ook niet verwacht eigenlijk…

Donderdag was de laatste dag van de week voor mij. Er wachtte mij een lekker lang weekend met Rob in Leeds.
Hoewel ik vrijdagochtend eigenlijk kon uitslapen, werd ik al heel vroeg (ongeveer 6 uur) wakker gemaakt door een binnenkomend smsje van Rob. Hij was even vergeten dat het bij mij een uur vroeger is. Hij wilde me echter ruim op tijd laten weten dat zijn vlucht flinke vertraging had. Hij had geleerd van de vorige keer!
Een paar uurtjes later belde hij me op. Z’n koffer zou waarschijnlijk niet op zijn vlucht meekomen. Het zou later in de avond afgeleverd worden in het hotel. Wat een pech heeft die jongen soms!

Op mijn gemak ben ik rond een uur of 10 richting het station gegaan. Toen ik een uurtje later een plekje had bemachtigd in de trein, belde Robbedoes opnieuw. Hij was al aangekomen op het vliegveld Leeds-Bradford. En ik moest nog vertrekken… Hij moest echter nog met de bus naar het centrum.
Toen ik na een rit van een uur in Leeds aankwam was Rob nog nergens te bekennen. Hij was nog steeds onderweg. Niet lang daarna konden we elkaar echter weer in de armen sluiten. He, wat was het fijn om hem te zien!

Na te hebben ingecheckt in het hotel zijn we met z’n tweeën de stad gaan verkennen. Na een kijkje op het internet afgelopen week was me al duidelijk geworden dat er niet veel te bezienswaardigheden zijn in Leeds. Een bezoekje aan het VVV-kantoor bevestigde dat. De stad is voornamelijk bekend als shopmecca en uitgaansgebied.
Tijdens onze wandeling door het centrum blijkt echter dat er veel gebouwen uit de Victoriaanse tijd zijn. Vaak zijn ze omgebouwd tot winkel, maar ze zien er nog steeds erg sjiek uit. Ook is er veel nieuwbouw. Erg modern, maar zeker niet lelijk.
Al met al hebben we toch een mooie tour gemaakt door de stad.

Zaterdag stond een tripje naar Haworth op het programma. Voor mij is het echte een must see! In Haworth hebben de Brontë zusters namelijk het grootste gedeelte van hun leven gewoond.
De familie Brontë is één van de meest beroemde literaire families ter wereld. Charlotte Brontë schreef “Jane Eyre”; haar zus Emily schreef “Wuthering Heights”. Hun jongere zus Anne is minder bekend, maar ook zij schreef 2 boeken namelijk “Agnes Grey” en “The Tenant of Wildfell Hall”.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik graag zulke boeken lees. De verfilmingen vind ik nog leuker en ik kan er heel wat uren mee omkrijgen.

Met de trein zijn Rob en ik richting Keighley vertrokken. Van daaruit zijn we met een stoomtrein naar Haworth gegaan. Je gaat als het ware terug in de tijd. Dat probeerde men ook echt te bewerkstelligen doordat de stationnetjes in oude stijl waren teruggebracht. De conducteurs hadden bijpassende kledij. Bovendien reden we door een mooi stukje natuur. Het was een erg leuke belevenis.

Het Brontë Parsonage museum ligt achter de kerk en het kerkhof. Als je goed kijkt naar het kerkhof zie je dat er bijna geen centimeter vrij is. Overal grafstenen. In de afgelopen eeuwen zijn er meer dan 40.000 mensen begraven, terwijl er eigenlijk maar plek is voor 5000. Het is dus behoorlijk “overbevolkt”.

Toen ik de eerste foto’s nam van het museum begon een naar gevoel in me op te borrelen. “Waar is mijn telefoon? Hij zit niet in mijn jas, niet in mijn tas… Ik kan niet zonder telefoon. Ik heb hem heel hard nodig. Bovendien heb ik net een nieuw abonnement afgesloten! Wat nu? Hij ligt zeker nog in de stoomtrein…”
Terwijl we terugliepen naar het station belden we verschillende malen naar mijn nummer. Hij ging wel over, maar niemand pakte op.
Eenmaal aangekomen op het station moesten we wachten op de trein. Ik belde nog eens en warempel; ik kreeg iemand aan de lijn!!
Mijn telefoon was gevonden in de trein naar Keighley en bevond zich op het station in Skipton. Helaas kon niemand hem meenemen naar Leeds. Ik moest hem zelf gaan halen. Helemaal geen probleem. Dat had ik er graag voor over. Maar eerst het museum bezoeken!
Dat kon nu gelukkig weer…

Na het museumbezoek en 4 boeken rijker, zijn Rob en ik richting Skipton vertrokken. Gelukkig bleek dit niet al te ver weg te zijn. Rond 4 uur kon ik dan ook mijn nokiaatje weer in mijn armen sluiten. Nu we toch in Skipton waren, konden we ook een rondje lopen. Het is een aardig dorpje, maar niet spectaculair. De markt was helaas afgelopen en het kasteel sloot zijn deuren.
Het was wel mooi om te zien dat de oude fabrieken geheel verbouwd werden om er appartementen van te maken. Zo wordt de geschiedenis bewaard, maar gaat men toch met de tijd mee.

Na al de hectiek hadden Rob en ik behoorlijke honger kregen. Na een flinke zoektocht zijn we uiteindelijk beland bij een klein visrestaurant. Ik had al heel lang geen tomatensoep meer gehad, dus die smaakte extra lekker. Ook het hoofdgerecht beviel. Het lekkerste was echter het ijs. Jammie jammie! Bijna net zo lekker als Ulvend…

Deel twee is under construction