Een vleugje Lincolnshire (1)

De zevende week is alweer om. Tijd voor een update!

Maandagochtend toen ik wakker werd, zag ik dat de regen met bakken uit de hemel viel. Lekker weer om met de fiets naar het hospice te gaan, not ; ) ! Helaas zat er echter niets ander op dan mijn regenpak aan te trekken (Merci Fian), helmpje op het hoofd te zetten en het woeste weer te trotseren.
Je zou denken dat ik dit als nederlandse meid gewend ben. Niets is minder waar. Voor dit weer hebben we namelijk altijd wat achter de hand gehad in het verleden. Nee, geen paraplu of een bus, maar noonk Pierre! Die bracht ons in sneeuw, hagel, storm wel even naar school. Hartelijk dank daarvoor! Jammer dat Hull toch een beetje te ver weg ligt om te bellen.
Het ritje viel achteraf bekeken reuze mee. Het moet alleen niet te vaak voorkomen.

Hoewel iedereen maar vertelde dat er storm op komst was, heb ik daar buiten de forse regenval niet veel van gemerkt. Een middag waaide het wat harder dan normaal, maar dat zou ik echt geen storm noemen. In Hull hebben we dan ook geen problemen ervaren. In ieder geval niet zoals in ons kikkerlandje.
De regen heeft er wel voor gezorgd dat ik geen piano heb kunnen spelen afgelopen week. Snik, snik…

In het hospice zijn de afgelopen week heel veel jonge mensen opgenomen. Verschillende vrouwen met borstkanker tussen 40 en 45 jaar oud. Ook een man van 42 jaar. Drie van hen hebben grote gezinnen (>5 kinderen) met kinderen variererend van 4 tot 24 jaar oud. Het is dus een drukte van belang op de bedded unit. Het is natuurlijk heel goed te begrijpen dat deze mensen er nog niet klaar voor zijn om alles te laten. Ze willen nog zolang mogelijk bij elkaar zijn. Helaas is dat sommigen van hen niet gegund. Ze vechten, maar kunnen niet meer winnen. Dat is behoorlijk moeilijk om te zien, maar ik moet zeggen dat ik er heel goed mee om kan gaan. Zolang ik het af en toe maar van me af kan praten.
Voor de artsen in het hospice is het dagelijkse kost. Het eerste wat je doet als je binnenkomt is kijken wie naar “room 99” is verplaatst. Je vraagt hoe het verlopen is en gaat verder met je normale bezigheden.

Zo, nu weer wat lichtere kost!

Maandagavond is Leila bij me langsgeweest en hebben we ons tripje naar Lincoln gepland. In eerste instantie waren we van plan om er een heel weekend naar toe te gaan. Ik heb echter eens in mijn agenda gekeken. Die is behoorlijk druk bezet met allerlei bezoekjes en uitstapjes. Het leek me dus uiteindelijk beter om er maar 1 dagje van te maken. De belangrijkste bezienswaardigheden moeten we dan toch wel gezien hebben.

Donderdagavond hebben we met z’n tweeën nog maar eens een bezoekje gebracht aan Planet Coffee. Die chocolademelk met bananensmaak is toch wel heel erg lekker moet ik zeggen. Nu ik er aan denk, loopt het water me weer in mijn mond.