I felt the earth move… (deel 2)

Zaterdagochtend ging de wekker rond een uur of zeven. Erg vroeg, maar ik wilde op tijd op het station zijn om Robbedoes te verwelkomen. Bovendien had ik veel zin in ons tripje naar Flamborough.
Om half negen stond ik dan ook op het station. Van Rob had ik nog niets gehoord en bellen lukte niet. Zijn telefoon stond uit of hij had geen bereik. Ik gokte er echter op dat zijn batterij leeg was. Dat is echter iets voor hem!
Nou, dan maar wachten…

De minuten werden een half uur, een uur, anderhalf uur,… Nog steeds niets. Ik werd er een beetje moedeloos van. Dan maar even wat eten en winkelen.
Dat was ook niet leuk, dus maar weer terug naar het station. Daar vertelde een vriendelijke medewerker me dat ik nog wel een tijdje moest wachten. De boot had wat problemen ondervonden van de storm en zou niet voor half 12 aanmeren. Dat betekende nog 1 uur!!!
Dit verhaal werd bevestigd toen ik een sms van Rob kreeg: Half twaalf komt boot aan. Batterij op. Wat ken ik die jongen toch goed!

Om de tijd te doden heb ik maar een boek gekocht en ben ik wat in de Starbucks gaan drinken. Mijn humeur werd er echter niet beter op. Ik had me zo verheugd op een wandelen langs de cliffs. Nu was het grootste gedeelte van de dag al om als we Flamborough zouden aankomen. Bovendien was het echt wandelweer en ik moest maar wachten…
Ongeveer een uurtje later ben ik teruggekeerd. Met nieuwe moed ben ik weer bij de bushalte gaan zitten. Daar heb ik uiteindelijk nog 2 uur gezeten. Dit zorgde voor een totaal van 5 uur wachten. Niet te geloven!!

Om kwart voor 2 kon ik dan eindelijk mijn menneke weer vastpakken. Hehe, dat had me toch even geduurd. Die 5 uur leken veel langer dan de afgelopen 5 weken;) .

De trein vertrok om kwart over 2. Die bracht ons in 45 minuten naar Bridlington. Vervolgens moesten we hier nog ruim een half uurtje wachten op de bus. Ik ben even snel het winkelcentrum ingewandeld, maar dat was niet echt spectaculair.

Om half 5 zijn we dan toch aangekomen op de plaats van bestemming, namelijk Flamborough. We hebben direct de bed and breakfast `The Crab Pot Cottage` opgezocht om van onze spullen verlost te kunnen worden. Ik wilde namelijk nog zoveel mogelijk profiteren van de prachtige dag.

Dichtbij de B & B stond the North Landing al aangegeven, dus daar wilden we naar toe. We waren al snel uit het dorpje. Als eerste kwamen we terecht bij Thornwick bay. Deze baai lag behoorlijk verscholen. Ik had in eerste instantie niet verwacht wat ik daar te zien kreeg. Het uitzicht viel absoluut niet tegen.
Het begon langzaam donker te worden, maar de North Landing was zo dichtbij. Die moesten we nog even zien…
Zelfs in het schemerdonker was deze plek de moeite waard. Het was rustgevend. Zeker na zo´n lange en vermoeiende dag. Op het strand lagen prachtig gekleurde stenen. Ik kon het niet laten om er een paar mee te nemen.

Toen was het echt tijd om terug te keren naar het dorp. Rob en ik hadden allebei honger gekregen. Na enkele etablisementen te hebben afgekeurd en overwogen te hebben om bij the fish en chips zaak `the Lighthouse` in de rij te gaan staan (de rij stond tot buiten, dus waarschijnlijk was het de moeite waard), zijn we bij de `The Ship Inn` terecht gekomen. Het was een oerengelse pub, maar erg gezellig. Ook Rob moest duidelijk wennen aan het Engelse voedsel. Het bier viel echter wel in de smaak. Ik vond het juist slootwater!

Rond een uur of negen waren we terug op onze kamer. Die hebben we toen eens goed bekeken. We hadden een goede keus gemaakt.
Aangezien we een dvd speler hadden, wilden we de avond afsluiten met een van de filmen die Rob voor mij had meegenomen. Helaas konden we na een half uur allebei onze ogen nauwelijks meer open houden.

Zondagochtend stond ons ontbijtje om half negen klaar. Daar hebben we echt van genoten. Ik heb zelfs witte bonen in tomatensaus gegeten!

Vervolgens hebben we uitgecheckt. Gelukkig konden we onze bagage wel nog even achterlaten. Daarmee wandelen is echt niet te doen. Nu stond een wandeling naar de vuurtoren op de planning. Dat was een behoorlijk stukje lopen. We hebben echter onderweg hele mooi uitzicht gehad over het Yorkshire landschap.
Enkele honderden meters van de vuurtoren staat een ouder exemplaar uit de 17de eeuw. Deze staat nu statig op een golfbaan. Rob vond dat wel leuk om even naar te kijken. Volgens mij gaat hij dat ook nog eens proberen.

Rob had van internet coördinaten opgezocht van 2 geochaches, maar was helaas zijn apparaatje vergeten in zijn weekendtas. Niet handig! Dit bleken we echter niet nodig te hebben, want dankzij wat een kaartje en wat zoekwerk hebben we er toch eentje gevonden. Rob was daardoor helemaal in zijn nopjes.

Ook bij de vuurtoren hadden we weer een prachtig uitzicht over de kliffen. We zijn even naar het strand gelopen, maar het werd langzaam vloed. We vonden het allebei echt prachtig. Dit hadden we zeker niet willen missen!!!

Na een wandeling van nog 2 ½ mijl zijn we uiteindelijk bij de South landing aangekomen. Onderweg was waaide het ontzettend hard, dus we waren behoorlijk moe. Tijd voor een versnapering. Helaas ook weer tijd om richting Flamborough te gaan. We moesten namelijk op tijd de bus hebben, anders liep de hele terugreis in de soep.

Nadat we onze spullen hadden opgehaald zijn we naar de bushalte gelopen. We waren echter iets aan de vroege kant (half uurtje maar!), dus we hebben nog even lekker in het park gezeten en genoten van elkaar.

Om twintig voor 4 waren we weer in Hull. Aangezien de bus naar de ferry pas om kwart over 5 vertrok, hadden we nog tijd om samen te eten. Het werd de pizza hut. De bediening was wat traag, maar het heeft ons goed gesmaakt.

Toen was het tijd om afscheid te nemen. Daar hou ik absoluut niet van. Het was juist zo gezellig met z´n tweetjes. Nu moet ik weer alles alleen doen…
Helaas niets aan te doen. Nog een laatste poen, een laatste knoevel. En dan is het samenzijn weer voorbij. Gelukkig komt hij over een paar weekjes weer!!!