Wat gaat de tijd toch snel…

De week is alweer bijna om, terwijl mijn verhaal van de vorige week nog niet op de website staat. Ik moet dus even flink aan de slag!

Op maandag moest ik er dan toch weer aan geloven. Na 3 weken met de auto naar het hospice te zijn gegaan, stond mijn trouwe fiets nu weer klaar. Dat betekende ook dat de wekker eerder zou gaan, snik snik.
Maar het is allemaal prima gegaan. Binnen 20 minuten was ik op de plaats van bestemming.

Dinsdagochtend keek ik uit het raam en weet je wat ik zag??? Sneeuw!! Niet verschrikkelijk veel, maar genoeg om de omgeving even wit te kleuren. Prachtig…
Omdat ik dacht dat het wel eens glad en vies zou zijn op de weg ben ik lopend naar het hospice gegaan. Onderweg heb ik wat foto’s getrokken. Dat heeft een paar mooie kiekjes opgeleverd.
De weg was echter helemaal vrij. Ik had me voor niets druk gemaakt, maar het was een lekkere ochtendwandeling. Ik was alleen een beetje vergeten dat als ik heen wandel, ik ook terug moet wandelen :) . Helaas was de sneeuw toen helemaal verdwenen.

Vanaf woensdag mocht ik officieel aan mijn onderzoek beginnen. De afgelopen weken heb ik voornamelijk geoefend. Nu was het tijd voor het echte werk. Ik liep echer al snel tegen wat probleempjes. Die zijn intussen wel allemaal verholpen en nu verloopt het prima.

Gedurende het weekend had ik de meiden (Marta, Leila en Anne-Marie) gevraagd of we een avond samen konden eten. Misschien samen iets kokerellen…
Leila kwam met het idee om pizza’s te maken. Dat klonk natuurlijk heerlijk, maar ik heb daar weinig verstand van. Fian doet dat normaal altijd. Leila wist echter wel een recept, dus met z’n allen zijn we naar de LIDL getrokken. Daar bleken ze niet alle ingrediënten te hebben. Uiteindelijk heb ik mijn zusje toch een belletje moet geven. Die wist het probleem wel op te lossen…
Nu nog beslissen wat erop moest. Geen vlees, geen vis. Vegetarian pizza it is!!!
En toen aan de slag…

Leila begon met het deeg. Dat had ze duidelijk vaker gedaan. Marta wilde ook eens proberen. Ik maakte ondertussen ruzie met een blik gepelde tomaten. De blikopener wilde voor geen meter meewerken. Het heeft zeker 20 minuten geduurd voordat de eerste blik openen was. Uiteindelijk heeft de buurman zijn supersonische blikopener gebracht. Hij kon het gepruts echt niet meer aanzien! Daarna was het klusje in een handomdraai geklaard.

Het resultaat van onze kookkunsten mocht er zijn. De pizza’s zagen er erg smakelijk uit. Dat bleek ook zo te zijn toen we de eerste happen namen.
Samen met nog enkele Amerikaanse huisgenoten van Leila en Anne Marie hebben we de pizza’s verorberd. Het was erg gezellig!

Vrijdagavond ben ik met Marta iets gaan drinken in Lattitude op Newland avenue. Die straat ligt dichtbij mijn huisje, maar ik was er tot donderdag nog niet geweest. Wel met de bus doorheen gereden, maar dat is toch anders. Het is een gezellige straat met leuke winkeltjes. Ik ben nu er nu achter gekomen dat ik daar verse vis, vlees en brood kan kopen. Altijd handig Veel lekkerder dan de spullen uit de supermarkt, maar natuurlijk ook wat duurder. Soms mag dat natuurlijk!
Zaterdagochtend ging de wekker vroeger dan normaal. Ik wilde namelijk op tijd op het station zijn om mijn paps en mams te verwelkomen. Een smsje bracht slecht nieuws. Het zou nog wel even duren voordat ze in het centrum zouden zijn. De boot had stormschade en ze konden er niet af. Lekker begin van het weekend!

Twee uur later dan gepland mocht ik ze dan toch begroeten in Kingston upon Hull. Het was fijn om hen weer even te knoevelen.
Omdat je een goede bodem moet hebben voordat je wat kunt ondernemen, zijn we naar McCoy’s gegaan. Daar hebben we een stevig English breakfast genuttigd. Erg lekker moet ik zeggen.
Daarna was het tijd om de stad te verkennen. Ik heb geprobeerd om ze de mooiste plekjes te laten te zien. Ook ik ben echter nog nieuwe bezienswaardigheden tegengekomen, zoals het kleinste raam van England.

Na een flinke kop chocolademelk met slagroom (zonder suiker) in cafe Nero, zijn we naar mijn kamertje vertrokken.
Dit vonden ze er erg gezellig uitzien. Voor de gelegenheid had ik wat opgeruimd, hoewel ik moet zeggen dat ik hier toch behoorlijk netjes ben. Waarschijnlijk omdat ik het hier echt zelf moet opruimen ;).
Ook een wandeling over de campus mocht niet ontbreken.

Terug in het centrum zijn we naar de haven gelopen. Dat deel van de stad hadden we namelijk nog niet gedaan. Na een korte wandeling over de boulevard zijn we in de pub wat gaan eten.
Volgens mij moesten papa en mama toch wel even wennen aan de Engelse kost.
Dat geldt bovendien niet alleen voor het eten. Ook het oversteken koste wat moeite. Ik heb mam toch een keertje moeten vertellen dat ze auto’s van de andere kant kwamen…

Voor zondag had ik een bezoekje aan Beverly op het programma staan.
Na een korte stop het station om pasfoto’s te maken (voor de sollicitatie van huisartopleiding), zijn we met de bus richting Beverly vertrokken.
Daar was het behoorlijk stil. Niet zo levendig als een paar weken geleden. Dat vond ik wel jammer, maar daar was niets aan te doen.

Mam vond het leuk om een mis bij te wonen in St Mary’s church, dus dat heeft ze ook gedaan. Direct daarna werd ze uitgenodigd door een aanwezige uitgenodigd voor de koffie. De mensen blijven namelijk na de viering nog even kletsen. Ook staat de geestelijke achter in de kerk om iedereen een hand te schudden.
Tijdens het vorige bezoek was ik op zoek naar het konijn dat de schrijver van Alice in wonderland, Lewis Carroll als voorbeeld heeft gebruikt voor het konijn in het verhaal. De meneer die mama had uitgenodigd, heeft mij dit laten zien en me een kaart ervan gegeven. Direct daarna werden papa en mama opnieuw uitgenodigd voor koffie. Nu konden ze er echt niet meer onderuit…

Na deze korte pauze zijn we richting de Beverly Minister gelopen. Eenmaal binnen zag ik al snel dat we de vorige keer echt geluk hebben gehad met het weer. Nu was het donker en grijs. Daardoor was dit het ook in de kerk. Een beetje deprimerend.
Na alles te hebben bekeken was het tijd voor wat te eten. Mama en papa kozen voor een stuk taart met cream. Dit laatste betekent echter geen slagroom, maar ongeklopte room. De taart wordt daarmee overgoten, waardoor ze “kwepsjetig” wordt. Ook kan de Engelse koffie de smaakpapillen van mijn ouders niet strelen. Ze hebben het in ieder geval wel geprobeerd!
Toen werd het tijd om terug te gaan, want het bezoekje liep op zijn einde…

Het was fijn om hen weer even te zien en vast te houden. Het kostte dan ook weer even moeite om dag te zeggen. Ze weten nu echter dat het me hier goed gaat en dat ze zich geen zorgen hoeven te maken!

Op mijn weg terug naar huis, kwam ik Leila tegen. Zij nodigde me uit voor thee en koekjes. Dat had ik ook wel nodig. Gewoon even kletsen over eigenlijk niets…

Dieke poen

Nanda