Op avontuur in Yorkshire (1)

Dag allemaal!!

Hoe is het met jullie? Missen jullie me al een beetje…

Ik mag niet klagen over de afgelopen week, want ik heb me goed vermaakt.
Waarschijnlijk zijn jullie heel nieuwsgierig, dus ik zal mijn verhalen over mijn avonturen in Yorkshire maar gauw vertellen.

In het hospice gaan de zaken steeds beter lopen. Er zijn al enkele patiënten die ik volg, maar deze worden niet opgenomen in het onderzoek. Hopelijk kan ik deze week echt starten.
Ik heb wel mijn eerste patiënt zelfstandig gezien. Natuurlijk heb ik de afgelopen weken al met verschillende patiënten op de afdeling gepraat, maar dit was toch anders en even spannend. Begrijpen ze me wel? Begrijp ik hen wel? Maar het is prima gegaan. No problem at all.

Dinsdagavond had ik opeens behoefte om piano te spelen. Dus op naar de universiteit!
Helaas heb ik geen partituren meegenomen van thuis, dus alles moest “ut bulleske”. Dat ging eigenlijk best aardig, maar mijn repertoire was daardoor wat beperkt. Moet op het hospice maar wat afdrukken. Bovendien kunnen paps en mams wat meenemen als ze volgend weekend op bezoek komen.
Na een uurtje te hebben gespeeld en gezongen (mijn keeltje had duidelijk wat “olie” nodig ), ben ik weer huiswaarts gekeerd.

Voor Celia was het alweer haar laatste week. Als afscheid had Dr. Ben ons allebei uitgenodigd voor een diner bij hem thuis in Walkington bij Beverly. Erg leuk!
Omdat we om 7 uur verwacht werden, kwam Celia me om half 7 ophalen. Tijd genoeg dachten wij, aangezien we ’s middags de route hadden uitgestippeld. Voor de zekerheid had ik mijn “Street A-Z atlas” wel in mijn tas geduwd.
Het eerste gedeelte van de reis (van mijn kamer tot de snelweg) verliep zonder problemen. Daarna werd het toch wat moeilijker. Na een eerste keer gestopt te zijn en de atlas eens bekeken te hebben, konden we weer verder. Op de kaart kon ik de straat waar we moesten zijn zonder probleem vinden. Erheen rijden bleek echter heel wat lastiger.
Gedurende onze trip hebben we Bishop Burton aangedaan. Een dorpje dat behoorlijk uit de richting ligt. Hoe we daar terecht zijn gekomen weet ik nu nog altijd niet. Het was wel leuk om even te zien. Grote weiden met houten hekken, een vijver, enkele huisjes en een pub.
Nadat het raadplegen van de kaart voor een tweede keer was uitgelopen op een fiasco, hebben we de dokter maar eens gebeld. Celia dacht daarna dat het zeker ging lukken. Eerst naar links, daarna naar rechts, over de brug en bij de verkeerslichten naar rechts (of zoiets). Nou, de eerste 3 dingen hebben we gedaan. De verkeerslichten zijn we nooit tegengekomen… Zal wel aan de mist hebben gelegen ;).
Uiteindelijk zijn we in Beverly terechtgekomen. De straat kwam me bekend voor omdat ik daar vorige week nog gewandeld had. Vanaf toen kon ik mijn kaartlezerskunsten weer tonen. Het ging goed, totdat bleek dat de straat die ik in wilde voor eenrichtingsverkeer was ( en niet in de richting die wij wilden…). Met als gevolg dat we nog een rondje Beverly moesten. In het centrum zijn de wegen namelijk allemaal voor eenrichtingsverkeer. Dat gaf me wel de tijd om een andere route te bedenken.
Dat is gelukkig gelukt, dankzij de atlas!
Ondertussen had de dokter nog eens opgebeld. Die moest hard lachen toen hij hoorde toen waar we nu weer waren beland.
Een half uur later dan gepland hebben we dan toch onze bestemming bereikt.
Ik vond de avond goed geslaagd. Het was erg gezellig.
De terugweg verliep veel makkelijk. Binnen een kwartiertje kon ik de sleutel in het slot van de deur steken en lekker onder de wol kruipen.

Op donderdag had ik me voorgenomen om een kijkje te gaan nemen bij het universiteitskoor. Maar zoals gewoonlijk was ik een “schiethoes”. Ik heb voor de deur gestaan, maar ben ook weer omgedraaid en weggelopen. Nadat ik wat mezelf wat moed had ingespeeld op de piano en een “je kunt het wel” toespraak van Fian had gehad (waar ik overigens zelf voor gevraagd had), heb ik de koe bij de horens gevat. Ik ben na de pauze naar binnen gelopen en heb gevraagd of ik mee kon doen. Dat was natuurlijk geen enkel probleem.
Het repertoire was best leuk, maar ik weet niet of ik ermee verder wil. Daar moet ik nog even over slapen.

Zie deel 2 voor de rest van het verhaal...