De eerste week (1)

Dag allemaal!!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een berichtje heb geplaatst. Dus de hoogste tijd om weer wat van me te laten horen. Nou, daar gaan we dan!!

Maandag had ik mijn eerste dag in het hospice. 's Ochtends ben ik gepakt en gezakt (hiermee bedoel ik fietshelm, fietstas en reflectoren met lichtjes) vertrokken op de fiets. Ik kan jullie zeggen dat ik al gauw het fietsen achterwege heb gelaten en maar ben gaan lopen. Tsjonge, wat wordt hier hard gereden. Fietspaden kennen ze hier nauwelijks en als er een fietspad is moet je het delen met de lijnbussen. Hull is duidelijk geen fietsstad!Gelukkig was ik ruim op tijd vertrokken en ook lopend was ik netjes om kwart over 9 in het hospice.

Het hospice is behoorlijk groot. Het is huiselijk ingericht. Echt Engels! Ik denk dat ik me hier de komende maanden best thuis zal voelen. Er is plaats voor 18-20 patienten, maar normaal gesproken zijn er 14 tot 16 mensen opgenomen, zodat als het nodig is ook iemand met spoed kan worden opgenomen. Bovendien krijgen ze maar voor 18 mensen subsidie.
Er is ook een ruimte waar mensen naar de dagbehandeling komen. Daar ben ik echter nog niet geweest.

Iedereen is er even aardig en vriendelijk. Vragen continue hoe het met je gaat en zijn ontzettend behulpzaam.
Een van deze dagen zal ik wat foto's maken van het hospice en de tuin, zodat jullie kunnen zien waar ik het grootste gedeelte van mijn tijd doorbreng.

Van dr Zylicz had ik al begrepen dat ook een medische studente uit Hull zou beginnen met een 3 weken durende stage. Dit bleek Celia te zijn, een 4de jaars geneeskunde studente aan de HYMS universiteit van York-Hull. Een hele aardige meid.

We vielen met de neus in de boter, want op maandagochtend wordt uitgebreid visite gelopen. Dit heeft zeker tot half 1 geduurd, maar toen kende we wel alle opgenomen patienten. Bovendien waren we weer heel wat kennis rijker...
Om half 2 was het toen weer tijd voor een multidisciplinair overleg. In Nederland betekent dit dat van meerdere disciplines een persoon aanwezig is. In het hospice blijken dit ruim 20 personen te zijn. Er wordt uitgebreid gediscussieerd over ethische problematiek. Iedereen geeft zijn mening, ook de secretaresse. Erg interessant!

Om een uur of 5 zat mijn eerste dag erop. Ik heb opnieuw een poging gewaagd om te fietsen. Dit ging al iets beter, maar ik heb wel besloten om bepaalde stukken gewoon op de stoep te fietsen. Dat doen er hier meer. Ik ga ook niet proberen om gewoon over te steken. Ik neem het zebrapad.

's Avonds kwam ik een van mijn huisgenoten, Dane, tegen. Na een gesprekje heeft hij me uitgenodigd om met wat vrienden naar de pub te gaan. Nou, daar zeg ik geen nee tegen. Dus daar ging Nanda. Het is uiteindelijk een heel gezellige en late avond geworden. De wijn heeft ontzettend goed gesmaakt, maar is wel een beetje hard aangekomen. Toen ik thuis kwam ben ik als een blok in slaap gevallen.

Op dinsdag hebben Celia en ik onze eerste patiente opgenomen. Dat was wel even wennen, want een anamnese in het Engels gaat toch een stuk moeilijker. Het vinden van de juiste woorden lukt nog niet altijd. Bovendien is het Engels uit deze omstreken niet altijd goed te verstaan. Ze slikken heel wat lettergrepen in. Maar het allemaal goed gekomen.
De rest van de dagen heb ik elke ochtend de "handover" (overdracht) bijgewoond en vervolgens gewerkt aan mijn onderzoeksprotocol. Daarnaast heb ik samen met de dokter enkele patienten op het spreekuur gezien en ben ik op huisbezoek geweest.

Tot zo ver deel 1

(ik heb zoveel te vertellen dat het niet op 1 pagina past)